ولنتاین را خیلی ها مى شناسند :

"در سده سوم میلادی در روم باستان ،

فرمانروایی بوده است بنام کلودیوس دوم

کلودیوس باورهای شگفتی داشته است از آن میان

اینکه سربازی خوب خواهد جنگید

که مجرد باشد. از این رو ازدواج را برای

سربازان امپراطوری روم قدغن می کند.

کلودیوس به قدری سنگدل وفرمانش به اندازه ای قاطع بود

که هیچ کس جرات کمک 

به ازدواج سربازان را نداشت.ولی کشیشی

به نام والنتیوس(ولنتاین)،

مخفیانه عقد سربازان رومی را با دختران

محبوبشان جاری می کرد.

کلودیوس دوم از این جریان خبردار می شود

و دستور می دهد که

والنتاین را به زندان بیندازند و به جرم

جاری کردن عقد عشاق،

با قلبی عاشق اعدام می شود...بنابراین او را به نام فدایی وشهید

راه عشق می دانند و

از آن زمان نهاد و سمبلی می شود برای عشق !!! "

ولنتاین را خیلی ها مى شناسند.

از پشت ویترین ها به شكل هدایا و كارت پستال هاى

منسوب به ولنتاین 

و جمله «ولنتاین مبارك » . 

 كافى است وارد اینترنت شوید و كلمه

«ولنتاین» یا «ولنتین» 

را براى جست وجو وارد كنید، آنگاه

به طور حیرت آورى با لیست بى انتهایى 

از وبلاگهاى جوانان ایرانى مواجه خواهید شد كه

مطالبى در خصوص این روز 

همراه با تبریكات متعدد و متنوع آورده شده است!

*******

اما شاید كمتر ایرانى از وجود روز عشق

در ایران باستان و برگزارى جشنى 

براى بزرگداشت این موهبت، آن هم نه با قدمت

سه قرن پیش از میلاد ، 

بلكه ازبیست قرن قبل از میلاد حضرت مسیح !

اطلاع داشته باشد : 

فلسفه بزرگداشتن این روز به نام "روز عشق" 

بدین گونه بوده است که در ایران

باستان هر ماه را سی روز حساب می کردند و افزون

بر اینکه ماه ها نام داشتند، 

هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. 

برای نمونه روز نخست "روز اهورا مزدا"، 

روز دوم، روز بهمن ( سلامت، اندیشه)

که نخستین صفت خداوند است، 

روز سوم اردیبهشت یعنی

"بهترین راستی و پاکی" که باز از صفات خداوند است،

روز چهارم شهریور یعنی "شاهی و فرمانروایی آرمانی

" که ویژه خداوند است و 

روز پنجم "سپندار مذ" بوده است.

سپندار مذ فرنام (لقب) ملی زمین است. 

یعنی مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون

با فروتنی به همه عشق می ورزد.

زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه

را چون مادری در دامان پر مهر

خود امان می دهد. 

از این روی در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را بعنوان نماد

عشق می پنداشتند. 

در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که

در همان روز که نامش با 

نام ماه همزمان می شد، جشنی ترتیب

می دادند متناسب با نام آن روز و ماه. 

برای نمونه شانزدهمین روز هر ماه مهر نام

داشت که در ماه مهر، "مهرگان"

نام می گرفت و پنجمین روز هر ماه که سپندار مذ نام نام

داشته در ماه اسپند(اسفند)

 سپندار مذگان نام میگرفته

طبق سالنامه زرتشتى،

روز پنجم ماه اسپند(اسفند) که 

 سپندارمذ  نام دارد و بر تقویم امروزى

هجری خورشیدی29 بهمن ماه است ، 

روز سپاسدارى از جایگاه زنان ومادران است.

 براساس سنت باستانى،  .سپندار مذگان ،

جشن زمین و گرامی داشت عشق است 

که هر دو در کنار هم معنا پیدا می کردند.

در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می دادند. 

مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده،

به آنها هدیه داده و 

از آنها فرمانبرداری می کردند..

ایرانیان تنها مردمی بودند که در تمام افسانه ها، اساطیر و

داستانهای ملموس و 

غیرملموس دور یا نزدیک، شادمان ترین مردم شناخته شده اند.

ایرانیان قدیم برای تولد هرماه و روز و هفته خود جشنی

داشتند که همه به یکدیگر 

مهر می ورزیدند. شاید به همین دلیل

ایران کشور آیین مهرورزی نام گرفته است.

داشتن سرمایه ای آن چنین و تقلیدی اینچنین عجیب

است و درد آور !!!

در اینجا به چندین حدیث از بزرگان دین در رابطه با

ابراز محبت و عشق اشاره 

می کنیم :

اما صادق  (ع)

هرگاه کسی را دوست داشتی به او بگو.

 

قال رسول الله(ص(.

این سخن مرد به زن که : دوستت دارم هرگز از دل

زن بیرون نرود.

 

و این است آنچه در چنته ی ماست :احادیثی چون آب ،

روان و شاداب و تاریخی چون کوه ، 

سربلند و محکم..... و چه تکیه گاهی محکمتر

از این و چه عشقی زیباتر از آن ؟؟

 

29 بهمن ،

روز سپندار مذگان ،

روز عشق ،

روز دوست داشتن ،

روز مهرورزی ، 

روز سپاس ،

برای تمام ایرانیان گرامی باد